J.K. Komuda o książce "Córa lasu. Kapłanka chaosu" - wywiad z autorką

Książka "Córa lasu. Kapłanka chaosu" autorstwa J.K. Komudy zadebiutuje w sprzedaży w największych księgarniach internetowych i stacjonarnych w Polsce już 29 października 2022 roku. Autorka prezentuje w niej zaskakującą kontynuację  bestsellerowej sagi "Córa lasu". To historia o pięknie utopijnej społeczności podszytej zgnilizną. Pierwszy tom powieści o Synach i Córach Lasu, "Hegemon Apopi", ukazał się jesienią ubiegłego roku i zdobył serca wielu czytelników. Czego spodziewać się po nowej powieści? Przeczytajcie nasz wywiad z J.K. Komudą

Michał Derkacz, dlaStudenta.pl: W opisie książki czytamy, że jest to "Magiczna, niemoralna i zaskakująca kontynuacja bestsellerowej sagi "Córa lasu". Proszę zdradzić, czego mogą spodziewać się fani Pani wcześniejszych dokonań? Co magicznego, niemoralnego i zaskakującego ich czeka?

J.K. Komuda: Drugi tom przyniesie ze sobą poszerzenie wykreowanego świata. Do tej pory nasza bohaterka miała jedynie okazję poznać okolice Lasu Północnego, jednakże nadciągające wydarzenia popchną Apopi w głąb elfiego świata. Las otworzy przed nami swoje podwoje i zdradzi parę tajemnic.

Poza tym "Kapłanka chaosu" przybliży nam kulturę elfów – będzie więcej o obrzędach i zwyczajach praktykowanych przez tę społeczność. A że są to istoty o wyjątkowo rozwiązłym usposobieniu, to z pewnością wprawią one niejednego w zakłopotanie. Ponadto w książce znajdziecie: intrygi, strach, walkę o przetrwanie, dalszy rozwój relacji między bohaterami oraz zdrową dawkę humoru.

Jaki ma Pani pomysł na pisanie postaci kobiecej bohaterki w taki sposób, by nie powielała ona schematu "kolejnej silnej i niezależnej protagonistki", ale też była ciekawa i warta trzymania kciuków?

Apopi bynajmniej nie jest silna i niezależna, ale z pewnością też nie jest słaba i bierna. Ta dziewczyna ma cięty język, jest obcesowa i lubuje się w niewybrednych komentarzach, ale to tylko fasada, skorupa, za którą się skrywa. W rzeczywistości Apopi nie zawsze wie jak powinna postąpić, a elfi świat często ją przerasta i przytłacza swoją odmiennością.

Wydaje mi się, że to postać bardzo prawdziwa, bo popełnia mnóstwo błędów, potrafi zapłakać, załamać się, ale też w momentach próby bronić swoich przekonań. Nie jest żadną bohaterką, tylko zwyczajną kobietą, która przez to, że jednego dnia znalazła się w nieodpowiednim miejscu i czasie, teraz musi od nowa budować swoje życie w świecie, który wcale nie cieszy się z jej przybycia.

Czy historia z książki i motywy wykluczenia oraz procesu są jakoś inspirowane naszym światem realnym?

W całej historii Apopi dość mocno pochylam się nad zjawiskiem asymilacji kulturowej. Człowiek zmieniający swoje otoczenie – emigrant, wchodzący do nowego społeczeństwa – napotyka na swojej drodze wiele trudności. Często towarzyszą mu uczucia wykluczenia, zagubienia oraz brak zrozumienia dla poznawanych zwyczajów.

Za pomocą Apopi przedstawiam więc zjawisko wyobcowania, które jest znane każdemu imigrantowi. Oczywiście wszystko to jest zamknięte w magicznej, fantastycznej otoczce świata elfów. Opisuję ich codzienność, obrzędy, prawa, przekonania i w przerysowany sposób pokazuję, jak ciężko jest się odnaleźć w nowym środowisku wywodząc się z innej grupy kulturowej.

W książce znajdziemy opowieść o utopijnej społeczności, ale podszytej zgnilizną. Czy każda utopia musi ostatecznie być zdemaskowana jako dysfunkcyjna i zła, by w finale upaść?

Utopia w rzeczywistym świecie, rzecz jasna, nie istnieje. Natomiast w literaturze, czy kinematografii, byłaby zwyczajnie nudnym tematem, dlatego najpewniej zawsze umieszczane są w niej elementy dysfunkcji. Bo o czym by tu opowiadać, gdyby faktycznie dana społeczność była idealna.

Świat z sagi "Córa Lasu" jest tylko pozornie utopijny, a tak naprawdę boryka się z wieloma problemami. Wizualnie to piękna, sielankowa kraina, ale jeśli tylko przyjrzeć się jej chwilę dłużej, to od razu zauważy się pierwsze zgrzyty – podziały rasowe, powierzchowność relacji, rozwiązłość, zakłamanie itp. itd.

Nie powiedziałabym od razu, że społeczność elfów jest najzwyczajniej w świecie zła. Myślę, że w swym zasiedzeniu oraz uwielbieniu do samych siebie, nie dostrzegli po prostu problemów, które trawią ich dom od środka. Pytanie tylko, czy dysfunkcyjne społeczeństwa zawsze upadają?

Jak Pani zamiłowanie do zwiedzania świata i tworzenia muzyki wpływają na pisanie książek? Pytam zarówno o inspiracje do fabuły, ale też organizację codziennej pracy.

Jeśli chodzi o organizację pracy to muszę przyznać, że ostatnio wszystko podporządkowuję pod terminy związane z moimi książkami. Lubię pisać tak bardzo, że wszystko inne (oczywiście zachowując zdrowy rozsądek) znajduje się na drugim miejscu. Niestety cierpi na tym moja muzyka. Mało poświęcam jej ostatnio uwagi, ale satysfakcja z zajmowania się sagą "Córa Lasu" zdecydowanie mi to rekompensuje. Podróże natomiast planuję z wyprzedzeniem, tak żeby nie kolidowały ze zobowiązaniami wobec książki.

Muszę przyznać, że wyjazdy, odkrywanie nowych miejsc, poznawanie odmiennych kultur to prawdziwa kopalnia inspiracji. Ostatnio miałam szansę spełnić moje wieloletnie marzenie o wyprawie do Azji. W końcu mogłam zobaczyć lasy deszczowe na własne oczy, poczuć duchotę, którą opisuję w "Córze Lasu" i naoglądać się zieleni, którą wcześniej znałam tylko z programów telewizyjnych. Każdy wyjazd, czy w dalekie czy bliskie rejony dostarcza mi nowych pomysłów. Co do muzyki natomiast, to jest ona świetnym teleportem do świata wyobraźni. Różne dźwięki i melodie pomagają mi wczuć się w kreowaną historię.

Literatura fantastyczna jest wyjątkowo bogata. Jak szuka Pani sposobów, by dostarczyć czytelnikom unikatowych wrażeń, których nie znają z dziesiątek innych książek z tego gatunku?

W sumie powodem tego, dlaczego zaczęłam pisać, było właśnie to, że nie mogłam znaleźć takiej historii, którą wyobrażałam sobie w głowie. Zawsze liczyłam na to, że bohaterowie czytanych przeze mnie książek postąpią jakoś inaczej albo że w ogóle cała fabuła rozwinie się w inną stronę. W końcu postanowiłam, że sama napiszę książkę, w której wydarzy się dokładnie to, co chcę. Nie sądziłam tylko, że ją wydam.

Mam jeszcze taki zwyczaj, że kiedy piszę, to przeważnie nie czytam niczego innego. Właśnie po to, by uniknąć inspirowania się czy nabierania maniery, stylu innego autora. Czy mi to wychodzi i czy udaje mi się zaskakiwać czytelników – to już wolę żeby oni sami ocenili. Ja mam tylko nadzieję, że tak jest, bo bardzo lubię pisać i chciałabym móc się tym dzielić jak najdłużej.
 
Rozmawiał: Michał Derkacz

fot. materiały prasowe