"Po drugie dla kasy" w kwietniu w księgarniach

mylić, z początku łatwa sprawa zmienia się w ciężki orzech do zgryzienia. I żeby tego wszystkiego było mało na zbiega Stephanie (za którego ma dostać okrągłą sumkę) poluje także zmora w postaci Joe Morellego. Śliweczka szybko zaczyna rywalizować z policjantem o koronę pierwszeństwa przy ujęciu Kenny'ego, choć Morelli usilnie próbuje nawiązać współprace. Ale Stephanie nie ma już szesnastu lat i wie, że mężczyznom z rodziny Morellich ufać nie wolno. Tymczasem Kenny gra pościgowi na nosie, pojawiając się to tu, to tam i nieźle przy tym rozrabiając. Okazuje się, że ten dotychczas niekarany obywatel to niezły świr. Stephanie musi więc rozejrzeć się za jakimś mniejszym zleceniem nim uda jej się dorwać Mancusa. Ma w końcu samochód do spłacenia. Który notabene został skradziony, jakby mało było nieszczęść. Z odsieczą przybywa rodzina i nie pozwala Stephanie zostać na lodzie bez auta. Na ręce Śliweczki spadają kluczyki do stacyjki Wielkiego Błękitu – najbardziej spektakularnego buicka w całym Trenton. Szczęśliwie się składa, że Spiro Stiva – dobry znajomy Kenny'ego u którego Stephanie szuka poszlak, ma dla niej robotę. I to za okrągłą sumkę. Jako przedsiębiorca pogrzebowy słynący z delikatności i wyczucia, ma równie delikatne zlecenia. Mianowicie prosi Stephanie aby odnalazła dla niego 24 trumny, które ktoś mu bezczelnie ukradł. Towar jest mu potrzebny na wczoraj, a jego poszukiwania mają być tajemnicą, co od razu wydaje się podejrzane, ale Stephanie naprawdę potrzebuje tych pieniędzy. Tak więc Śliweczka krąży po domach pogrzebowych szukając trumien wraz z babcią Mazurową, która postanawia przeprowadzić rekonesans na wypadek nagłej śmierci. Dziwnym trafem Kenny również przejawia dziwne zamiłowanie do tych przybytków, więc jest szansa na upieczenie dwóch pieczeni na jednym ogniu. Z kolei Morelli podąża za Stephanie licząc na nowe ślady, choć sprawia wrażenie jakby wiedział znacznie więcej w sprawie Mancusa niż łowczyni nagród. Druga część jest dużo, dużo, lepsza od jedynki. Bardziej dynamiczna, z większą dawką humoru, nie pozwala czytelnikowi ani na chwilę się oderwać. Dużo dało wprowadzenie w wir wydarzeń babci Mazurowej, ale i relacja-rywalizacja na linii Stephanie-Morelli nabiera kolorów. Co prawda można by się czepiać, że Śliweczka trafia na kolejnego świra, który ma do niej pokrętną słabość, ale z drugiej strony to już chyba taka specyfika pracy. W końcu porządni i zrównoważeni ludzie rzadko kiedy mają problemy z prawem. Bardzo też podobał mi się wątek zaginionych trumien – początkowo nieco groteskowy, okazał się być ciekawym rozwinięciem akcji. No i nowy samochód Stephanie – Wielki Błękit – buick 1953 roku. Absolutnie najlepszy! :D Ta seria to nie żadne dzieło literackie, ale rewelacyjne czytadło na urlop, czy wolniejszy wieczór, kiedy wiecie, że nawet jak się bardzo późno położycie spać to nic się nie stanie ;) Szczerze polecam, bo Stephanie to bardzo sympatyczna bohaterka i tak normalna. Czasem może trochę przerysowana, ale ogólnie zarówno jej poczucie humoru, jak i umiejętność pakowania się w kłopoty są uroczo naturalne i mam wrażenie, że po prostu nie da się jej nie lubić. Do tego dochodzi jej wesoła asysta – babcia Mazurowa, Joe Morelli, Lula czy choćby mama Plum – i już wiesz że nie będziesz się nudzić :D