"Szkarłatna głębia" - ile potrzeba, by zabić?

Już wkrótce zaskakujący finał kolejnego śledztwa Christana Abella. "Szkarłatna głębia" Krzysztofa Bochusa w księgarniach już od 9 maja 2018. Grzeszny seks, zemsta... Czy to wystarczy, by zabić wiele razy? Czy mała osada mennonitów, protestanckiej wspólnoty wyznaniowej, naprawdę jest siedliskiem zła?

O książce

Zima 1934 roku. W elbląskim domu modlitwy zostają znalezione okrutnie okaleczone zwłoki Wima Oxelrode, starszego gminy mennonickiej na Mierzei Wiślanej. Wkrótce w równie makabrycznych okolicznościach ginie kolejny członek wspólnoty. Radca kryminalny Christian Abell staje przed podwójnie trudnym zadaniem. Musi przełamać zmowę milczenia w hermetycznej społeczności żyjącej na obrzeżach cywilizacji i odnaleźć nieuchwytnych zabójców.

Abell niestrudzenie tropi morderców. Jednak w śledztwie nic nie jest oczywiste, mnożą się pytania i tropy prowadzące donikąd. Wszystko może okazać się prawdą lub tylko jej pozorem. A gdy Abell wreszcie zbliży się do sedna sprawy, na jego drodze stanie przeciwnik wciąż podbijający stawkę w grze o życie lub śmierć, równie zdeterminowany i przenikliwy jak on sam…

Krzysztof Bochus sugestywnie odmalowuje klimat końca lat 30. w Prusach Wschodnich. Pieczołowicie i mistrzowsko odtwarza realia niemieckiego Elbląga i Fromborka oraz surowego życia w skutych mrozem mennonickich wioskach na Mierzei Wiślanej. Jego bohaterowie to ludzie z krwi i kości, targani obłąkańczymi ideami, niewygasłymi namiętnościami, uwikłani w walkę o władzę, a głównym motywem ich niecnych czynów bywa zwykła chciwość.

"Szkarłatna głębia” jest kolejną częścią doskonale przyjętej serii z radcą kryminalnym Christianem Abellem w roli głównej. W 2017 roku w wydawnictwie MUZA ukazały się „Czarny manuskrypt” i "Martwy błękit”.

Fragment książki

Czekał. Zbieg nie mógł przecież tak nagle zniknąć. Mróz jeszcze bardziej stężał. Po pięciu minutach zesztywniały mu z zimna policzki. Po następnych pięciu – przestał czuć własne nogi. Leżał na śniegu dygocąc z zimna i próbując powstrzymać szczękanie zębów. I gdy już postanowił się poddać, z wydmy z naprzeciwka oderwał się jakiś cień. Rozejrzał się ostrożnie i stawiając nogi wysoko, niczym szczudła, zaczął szybko oddalać się plażą na północ. Abell z wysiłkiem podniósł się ze zmrożonej ziemi. Nie miał szans dogonić zbiega. I to pomimo faktu, że ciągnął on za sobą coś po piasku. Coś, co z oddali, w świetle księżyca, wyglądało jak kowalski młot.

JM/ip

fot. materiały prasowe