Dobra proza na wiosnę

Na przełomie marca i kwietnia do księgarń trafią nowe tytuły Wydawnictwa Sic!

• Josi Awni, Ciotka Farhuma nie była dziwką, przeł. Leszek Kwiatkowski

„Zostałem obrzezany w dniu, w którym powiesili Eichmanna" - od tej mocnej deklaracji, w której krystalizuje się tożsamość bohatera, Jossi Awni zaczyna swoją powieść o współczesnym „wiecznym tułaczu", który powoli odkrywa, że nad jego losem zawisło stare żydowskie przekleństwo: „Obyś wszystko miał i w jednej chwili wszystko stracił". Bohater Awniego utracił miłość swego kochanka Arika i Izrael, pustynny kraj dzieciństwa, zanim zrozumiał, że te dwie rzeczy, które zresztą chwilami stają się jednym, były dla niego wszystkim. Dzięki umiejętnemu łączeniu sentymentalizmu i humoru, krytycyzmu i zaangażowania, autor potrafi bez nuty fałszu opowiedzieć o męskiej miłości, namiętności, zdradzie, tęsknocie graniczącej z szaleństwem i pragnieniu posiadania dziecka. Burzy w ten sposób stereotypy na temat męskich związków i odświeża ramy gatunkowe powieści o miłości. Nie mniej udane są epickie opisy rodzinnego domu i środowiska Żydów sefardyjskich - barwnej i hałaśliwej zbiorowości, z całą galerią wyrazistych postaci, wywodzących się z Bliskiego Wschodu, Azji i Afryki, otoczonych wonią orientalnych przypraw, wrzaskiem wyrafinowanych przekleństw i szmerem uroków rzucanych ukradkiem na dzieci sąsiadów przez jemeńskie wiedźmy... Na szczególną uwagę zasługuje portret matki, której towarzyszy poruszająca aura przełamanej smutkiem czułości.

  Jossi Awni urodził się w Izraelu w 1962 r. Ukończył wydział historii i prawa na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Swoją karierę zawodową rozpoczął od praktyki prawniczej w Tel Awiwie, później wstąpił do Sił Obronnych Izraela i służył jako oficer. Mieszkał w Berlinie, Bonn, Belgradzie i Warszawie. Jego pierwsza książka Ogród martwych drzew (1995) odniosła w Izraelu wielki sukces i ukazała się także po niemiecku. Kolejne książki Awniego to zbiór opowiadań Czterej synowie (1998) i powieść Ciotka Farhuma nie była dziwką (2003).

Philippe Djian, Frykcje, przeł. Jacek Giszczak

Kolejna w Wydawnictwie Sic! powieść popularnego francuskiego pisarza, autora dobrze przyjętej przez krytykę i czytelników W stronę niewinności (Sic! 2006). I tym razem głównym bohaterem jest mężczyzna: Frykcje są historią jego życia od czasu dojrzewania do pięćdziesiątki. Powieść można czytać jako „męską" wersję Pianistki Elfriede Jelinek. Bohater, pochodzący z rozbitej rodziny, wychowany przez matkę-alkoholiczkę, od której destrukcyjnego wpływu nie jest w stanie się wyzwolić, opowiada o sobie i innych, szczególnie kobietach, a chropowaty styl tej opowieści przywodzi na myśl jeżdżenie papierem ściernym po szkle. Stąd tytuł książki: według słownika „frykcja" (łac. frictio) to „1. zabieg polegający na energicznym pocieraniu, powodujący przeniknięcie wcieranej substancji w skórę. 2. opór powstający w wyniku zetknięcia dwóch ruchomych powierzchni. 3. przen. tarcia, konflikt między osobami".

„Ta książka to sok z Djiana, koncentrat przemocy, nieufności właściwej zranionym i udaremnionej czułości. Frykcje są jednocześnie brutalne i zmysłowe, klimatem zbliżone do 37°2 le matin, książki, która przyniosła autorowi sławę. Djian miał szczęście odnaleźć własny styl, zarazem potoczysty i zrytmizowany. Od czasu do czasu proste przywołanie oceanu, opustoszałej drogi albo czarnego aksamitu nocy nadaje mu nieco miękkości. Ale to się zaraz kończy ostrym cięciem. I oto w narożniku strony znajdujemy zakrwawioną koszulę... (Pierre Vavasseur, „Le Parisien")

Paul Virilio, Wypadek pierworodny, przeł. Krystyna Szeżyńska-Maćkowiak

Najnowsza książka autora Bomby informacyjnej (Sic! 2006), teoretyka kultury i autora śmiałych propozycji naukowego opisania ery ponowoczesności.

Grzech pierworodny czy pierwotny Wypadek, początek i koniec stanowią pewną granicę, są wrodzoną ułomnością, przed którą nauka i technika nie są w stanie umknąć tak samo jak filozofia. W Wypadku pierworodnym Paul Virilio podejmuje problem katastrofy świadomości i pilnej konieczności powołania do istnienia, jeśli nie muzeum, to przynajmniej „magazynu katastrof". Katastrof przemysłowych i naturalnych, których liczba rośnie nie tylko geometrycznie, ale geograficznie czy wręcz kosmicznie. Errare humanum, perseverare diabolicum - zgodnie z tą maksymą, współczesny postęp w dziedzinie katastrof powołuje do istnienia nowy rodzaj inteligencji, w którym zasada odpowiedzialności ostatecznie wypiera zasadę skuteczności obowiązującą w aroganckich do obłędu naukach technicznych. Naukach, które zapędziły przyszłość w ślepy zaułek, spowodowały ten tragiczny impas nadmiaru, przeciw któremu świat grecko-rzymski i judeochrześcijański występowały od zarania zachodniej cywilizacji.

Steve Fenton, Etniczność
Jennifer Jackson Preece, Prawa mniejszości

Kolejne książki z serii Key Concepts, prezentującej kluczowe pojęcia nauk społecznych, używane m.in. w socjologii, politologii, stosunkach międzynarodowych, ekonomii, dziennikarstwie, kulturoznawstwie. Na serię składa się dwadzieścia tomów - zwięzłych (około 200 stron), napisanych przystępnie i zachowujących najwyższe standardy publikacji profesjonalnej. Autorami poszczególnych opracowań są wykładowcy brytyjskich uczelni, specjaliści w swoich dziedzinach. Każdy tytuł został też zaopiniowany przez ekspertów.

Patronat nad polską edycją objął profesor Zygmunt Bauman.