"Jest życie po końcu świata" - wywiad rzeka z Joanną Kos-Krauze

22 września kin trafi ostatnie wspólne dzieło Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauzego pt. „Ptaki Śpiewają w Kigali”. Niecały tydzień po wejściu tej produkcji do kin (27 września) w księgarniach pojawi się książka „Jest życie po końcu świata” - wywiad rzeka z reżyserką o sile miłości, determinacji i przebaczania.

„Dług”, „Mój Nikifor”, „Plac Zbawiciela”, „Papusza” to wybitne filmy, o których słyszał prawie każdy. Za ich sukcesem, obok Krzysztofa Krauze, stoi jego partnerka w pracy i życiu – Joanna Kos-Krauze. Artystka, niezwykły człowiek, silna kobieta. Ostatni film, „Ptaki śpiewają w Kigali”, ten chyba najtrudniejszy, w Afryce, zrobiła już sama. Ukończyła go po śmierci męża. Książka „Jest życie po końcu świata” nie jest zwykłym wywiadem rzeką. To osobista rozmowa z Joanną Kos-Krauze przeplatana reportażami z Rwandy, kraju, którego mieszkańcy po zdarzeniach w 1994 roku muszą nauczyć się żyć na nowo, a który stał się drugim domem reżyserki. Ta książka to także emocjonujaca, choć momentami dotkliwa opowieść o sile miłości, determinacji i przebaczenia. O sile kraju, który odbudowuje się po wojnie domowej, i sile kobiety, która przeżywa swój osobisty koniec świata i się po nim podnosi.

Odejście Krzysztofa to dla mnie wielka strata, ale także ślad, który po sobie zostawił, który razem po sobie zostawiamy. To już się stało. Nawet gdybym nigdy nie zrobiła więcej żadnego filmu, pozostanie to, co zrobiliśmy razem. Możesz powiedzieć o swoim związku z Krzysztofem, że to była wielka miłość? Tak. Ze wszystkim potknięciami, ale tak. Każdemu życzę, żeby przeżył coś takiego.

- Joanna Kos-Krauze, reżyserka filmu „Ptaki Śpiewają w Kigali”

Sklepy, w których można kupić tę książkę znajdziecie TUTAJ>>

O filmie:

Jest rok 1994. Po tym, jak w Kigali zestrzelono samolot prezydenta Rwandy, trwają rozruchy między plemionami Tutsi i Hutu. W ciągu trwających 100 dni czystek z rąk ekstremistów ginie około miliona ludzi. Świadkiem tych wydarzeń jest Anna (Jowita Budnik) – polska ornitolog, która przyjechała do Afryki, aby prowadzić badania nad spadkiem populacji sępów w Rwandzie. Gdy zaczyna się ludobójstwo, Polka ratuje przed śmiercią młodą dziewczynę z plemienia Tutsi – Claudine. Anna umożliwia ocalonej ucieczkę do Polski. Po przylocie do kraju kobiety próbują otrząsnąć się z koszmarnych przeżyć, ale nie są w stanie wpisać się w rutynę codziennego życia. Pewnego dnia, po upływie kilku lat, Claudine decyduje się na powrót do ojczyzny. Anna postanawia wyruszyć wraz z przyjaciółką w tę niezwykle emocjonalną podróż do samego serca Afryki.

ip