"Hipoteza zła" - Czy dobro istnieje bez zła?[RECENZJA]

"Dobro doznawane przez jednych zbiega się zawsze ze złem doznawanym przez innych, ale ważność zachowuje także twierdzenie odwrotne."

Hipoteza zła głoszona w książce Donato Carrisiego, o takim samym tytule, obejmuje wszystkie istoty żyjące na świecie, jednakże najbardziej dotyka ludzi, gdyż tylko oni mają wolną wolę i wybór, którego mogą dokonać nie instynktownie a z pełną świadomością.

Według tego twierdzenie zawsze kiedy czynimy dobro, gdzieś na świecie, dla równowagi, dokonuje się akt przemocy. Czy dobro może ostatecznie zwyciężyć? Czy do końca świata ten spór nie znajdzie rozwiązania? Są to podstawowe pytania, które krążą nam po głowie w trakcie lektury "Hipotezy zła".

Główną bohaterkę utworu, Milę Vasquez, poznajemy w pierwszej powieści kryminalnej Carrisiego, czyli w "Zaklinaczu". Od naszego ostatniego spotkania z nią mija siedem lat, policjantka nadal zajmuje się sprawami zaginionych ludzi i tkwi w „Przedpieklu”, najgorszym wydziale, gdzie ściga się nie przestępców a "uśpionych", ludzi, których "połknął" mrok.

Po raz kolejny FBI zwraca się do agentki Vasquez o pomoc. Dochodzi do zabójstwa rodziny, w której jedynym ocalałym jest nastoletni chłopak i to właśnie on pomoże rozpoznać policji sprawcę. Właśnie w tym momencie rozpocznie się rola Mili, znającej jak nikt inny świat zaginionych.

Pierwsza zabrodnia będzie jednak dopiero początkiem serii zabójstw, które na pierwszy rzut oka nie będą miały ze sobą wiele wspólnego, tymczasem okażą się mrożącą krew w żyłach opowieścią o samotności, chęci lepszego życia i ideologii zmieniającej człowieka bezpowrotnie. Co więcej, okaże się, że zbrodnie swoje korzenie mają w śledztwie prowadzonym dwadzieścia lat temu, dotyczącym zaginięć osób chorych na bezsenność.

W książce spotykamy się z problematyką samookaleczania i wyobcowania. Główna bohaterka twierdzi, że nie zdolna jest odczuwać, jest przeciwieństwem człowika empatycznego, stara się ukryć swoją kobiecość pod luźnym ubiorem, jest typem samotnika, jak kot chodzi swoimi ścieżkami i nie trzyma się reguł, wszystko po to, aby kolejna zaginiona twarz wyłoniła się z cienia. Aczkolwiek wszystko ma swoją cenę, w przypadku Mili, powrót do świadomości, uśmierzenie bólu a przede wszystkim przejęcie kontroli nad własnym życiem, dokonuje się poprzez samookaleczenie.

Spokój panujący w książce jest niezwykle mylący. Jeśli jesteśmy miłośnikami spektakularnych akcji, tu ich nie znajdziemy. Przebieg wydarzeń to psychologiczna walka dobra ze złem, w której można zginąć w każdej chwili. Zagrożenie to nie zwykły „bandzior” z bronią, ale przeświadczenie nieuchronności tego co ma się wydarzyć, tego, że istnieje jakiś większy plan i w końcu tego, że armia ciemności to ludzie którzy poruszają się w cieniu, są niewidoczni, jednak możemy poczuć ich oddech na plecach.

Anna Respondek

Hipoteza zła, Donato Carrisi, Wydawnictwo Albatros, 17 lutego 2016

fot. materiały prasowe